Start van de dag

Een regenachtige dinsdag in december. 8:15u. Ik krijg een berichtje van m’n collega op de teamapp dat hij vastzit in het verkeer. Of iemand zijn bereikbaarheidsdienst over kan nemen? Helaas, mijn werktelefoon blijkt leeg. Maar gelukkig ben ik net op tijd op het werk om even op te starten. Terwijl ik User open, zie ik in mijn ooghoek een volle agenda en een annulering van de eerste afspraak. Er is door het secretariaat gelijk een nieuwe afspraak voor haar ingepland. Relaxed, kan ik even op adem komen en wat mails wegwerken. 

M’n collega steekt z´n hoofd al om de hoek en we kletsen even na over onze teamdag, afgelopen week. In twee groepen kregen we de opdracht een paard in beweging te krijgen. Dat was even goed  uit onze natural habitat en interessant om elkaar als collega’s aan de slag te zien met zo’n groot, sterk en eigenzinnig dier! Ook spreken we nog wat organisatorische punten door. Wat te doen met de uitkomst van de risico-inventarisatie? Hoe te reageren op de sollicitant? Wat is onze input voor onderhandelingen met de zorgverzekeraars? En wat te doen met de verschillende locaties die momenteel niet allemaal volledig bemand kunnen worden? Leuk om even met elkaar over te sparren en na te denken over de richting die we hierin willen. Complexe en uitdagende onderwerpen. Goed om elkaar scherp te houden en vast vergaderpunten voor te bereiden. Mijn neiging is om de onderwerpen stap voor stap op te pakken, afhankelijk van wat zich aandient. Mijn collega kijkt al wat verder vooruit. Fijn, bedenk ik me weer, dat ons werk bij Mindfit in een zelfsturend team zo rijk is en we ons over zoveel zaken mogen buigen. En dat we elkaar in gelijkwaardigheid aanspreken en aanvullen. Alle onderwerpen die een instelling tegenkomt, zien wij in meer of mindere mate de revue passeren. Doordat we zelf betrokken worden in de besluitvorming en er ook verantwoordelijk voor zijn, hebben we veel meer feeling met de organisatorische en maatschappelijke kant van het psychologenwerk, dan in een grote instelling. Ik vind het een ideale combinatie van werken met collega’s zonder alle grote risico’s en tijdslurpende zaken van zelfstandig ondernemen waar mijn kracht niet direct ligt.  

De eerste cliënten 

Ik ga weer verder met het bijwerken van dossiers en wegwerken van brieven. Dan staat m’n eerste client voor de deur. Het gaat wel goed, zegt ze. Ze heeft een date gehad na haar scheiding, vorig jaar. We praten het door, maar er komt niet echt structuur of belang in het gesprek. Aan het eind komt de aap uit de mouw als ik vraag hoe ze er nu bij zit en hoe ze het gesprek ervaart. Ze is uitgeput en leeg. Dat is vreemd! Daar had ik werkelijk niks van gemerkt met haar glimlach en geëngageerde opstelling. Ze was liever niet gekomen, biecht ze op. En dat te zeggen is een hele doorbraak, geeft ze aan. Ze is zo gewend om haar toneelstukje te spelen, dat ze zich des te eenzamer en vermoeider voelt als ze onder de mensen is. Logisch dat dit haar parten speelt. Opgelucht verlaat ze de kamer, van plan dit meer te gaan uitspreken. Fijn dat ze zich hier veilig genoeg voelde om het op tafel te leggen! 

Dan zie ik een meneer die er moeite mee heeft dat hij als vader aan de zijlijn staat van de opvoeding van zijn dochters. Door middel van de handoefening uit ACT focussen we op het aanvaarden van het verdriet hierover en de fysieke afstand die er is tot zijns dochters. En tegelijkertijd op wat er verder in zijn leven is wat betekenisvol is en de moeite waard. Daar is veel, beseft hij zich en hij bedenkt zich zijn rol als vader meer invulling te willen geven. 

Lunchtijd! 

In de pauze nemen we als collega’s de tijd om even samen te lunchen en wisselen de gesprekken over werk en privé elkaar af. Omdat het regent, eten we binnen in ons prachtige ruime kantoor in de historische binnenstad van Amersfoort. 

Mijn volgende cliënt zit al klaar. De vorige keer bespraken we EMDR, waar hij goed over na heeft gedacht. Hij heeft ook al een situatie bedacht die we doorspreken. Een zeer kwetsend moment uit zijn verleden noemt hij, waarbij hij verlaten werd door zijn moeder. Spannend, hoe zal de EMDR verlopen? Hij beschrijft een knoop in zijn maag. Zijn armen die slap voelen. Dan een verlamming… een leegte.  Die eigenlijk wel prettig voelt, vertrouwd. Experiëntiële vermijding? En dan… Behoefte aan beweging. Armen die sterk worden. Zijn hele lijf voelt sterker en opgelucht aan. Wat fantastisch toch, de reis die je met EMDR kan meemaken. We zien de volgende keer wel hoe dat verder uitpakt. Voor nu heeft hij in ieder geval kennis gemaakt met de methode en een mogelijk beschermingsmechanisme meer kunnen ervaren en onderzoeken. 

Mijn collega basispsycholoog heeft ondertussen een intake en ik lees even de ehealth-Welkomstmodule van Mindfit door. Cliënte heeft duidelijk al wat zelfinzicht en het verhaal invoelbaar beschreven. Op de ROM scoort ze matig qua klachten en krachten. Ik schuif even aan bij het gesprek. M’n collega vat het verhaal samen en stemt het ondertussen af met de cliënt. Mooi hoe ze dit inleidt en oog blijft houden voor de inhoud en het contact. Qua diagnose puzzelen we even. Er lijkt sprake van een sociale fobie. Ze stelt CGT voor in combinatie met Ehealth, pakketje Middel. Niks meer aan veranderen, lijkt mij. Ik wens hen een mooi traject samen toe en geef aan dat ik op de achtergrond aanwezig blijf. Na afloop bespreken we het gesprek na en vertelt m’n collega dat ze veel compassie kreeg voor de cliënt door de pittige omstandigheden en doordat ze zich zo kwetsbaar toonde in het gesprek. Leuk om haar enthousiasme voor het werk te zien. 

De opties doornemen 

Over mijn volgende cliënte heb ik wat zitten tobben. Vanaf het begin had ik twijfels over de haalbaarheid van de behandeling, zeker gezien het dagelijkse drinken. Ze was voornemens dit zelfstandig af te bouwen en op basis daarvan was onze behandeling gericht op haar zelfbeeld. Enerzijds boekten we daar mooie stappen in. Het sprak haar aan en ze kon goed uit de voeten met de methodiek. Anderzijds bleef ze drinken. Ze probeert nu al tijden om te stoppen, wat dan 1 à 2 weken lukt. Precies de moeilijkste periode met afkickverschijnselen. En dan valt ze terug. Niet zo gek dat ze zich dan gedemotiveerd voelt en haar zelfbeeld steeds verder zakt. Nu ze vertelt zich steeds somberder te voelen en meer moeite te hebben uit bed te komen, vraag ik haar hoe ze aankijkt tegen verdere therapie. Zelf had ze ook al gedacht aan een verwijzing. We nemen de opties door. Verslavingszorg lijkt haar geen optie. Ik vertel wat over het effect van drank op stemming en therapie-effect, maar ook wat er in de richtlijnen over staat. Daarbij probeer ik goed te informeren, zodat ze een weloverwogen besluit kan nemen. Wel of niet stoppen, met bijbehorende therapie-mogelijkheden. Gelukkig heb ik volgende week ruimte in m’n agenda om met de SGGZ te overleggen en haar weer te zien. Dan maken we de verwijzing hopelijk snel rond, zodat ze meer intensieve hulp kan krijgen. 

Afsluiting van de dag 

En op het eind van de dag zie ik nog een man die tot noch toe elk gesprek in elkaar gedoken zat vanwege zijn schuldgevoelens. Middels schematherapie konden we steeds meer contact maken met zijn kwetsbaarheid en kreeg hij inzicht in zijn innerlijke dynamiek. Hij zit er een stuk monterder bij. Super dat hij me weer kan aankijken en zinnen maakt die uit meer dan drie woorden bestaan. Hij is erg blij deze moeilijke periode te hebben doorstaan. Gaaf te zien dat er weer leven in deze man aan het stromen is. We maken nog een afspraak voor over een paar weken. Hopelijk houdt hij het vol. 

Nog best fris sluit ik de dag af. De hele dag binnen gezeten, besef ik me. Als het morgen droog is, neem ik minstens één cliënt mee naar buiten voor een wandelsessie, neem ik mezelf voor. Maar nu eerst nog even een stukje schrijven over mijn dag, om potentiële collega’s een inkijk kunnen geven in het werken bij Mindfit Amersfoort. Want wie wil er nou niet zo’n gevarieerde, lonende en bevredigende baan in zo´n topteam? 

N.B. Privacy en herleidbaarheid van cliënten zijn gewaarborgd, herkenning berust op toeval